Stylem kierowania jest celowe zachowanie przełożonego w stosunku do podwładnych, mające na celu nakłonienie ich do określonych, pożądanych zachowań organizacyjnych.
Pierwsze badania nad stylami kierowania i ich wpływem na zachowania podwładnych przeprowadził amerykański psycholog K. Lewin. Wyróżnił on trzy podstawowe typy zachowań kierowniczych:
1) kierownik autokrata wyznacza cele i kieruje aktywnością grupy;
2) kierownik demokrata zachęca członków grupy do wspólnego dyskutowania i decydowania o celach, przedmiocie;
3) kierownik nieingerujący odgrywa przyjacielską, ale pasywną rolę i daje członkom grupy pełną swobodę; na pytania odpowiada zgodnie z oczekiwaniami osoby pytającej i nie przedstawia własnych propozycji.
Najlepiej przebadanym i opisanym modelem kierowania jest sytuacyjny model F.F. Fiedlera. Jego głównym założeniem jest to, że kierownikom trudno zmieniać style kierowania i dlatego próby dostosowania stylu kierownika do danej sytuacji skazane są bezużyteczne. Przeciwdziałać temu można albo dobierając kierownika do sytuacji, albo dostosowując sytuację do kierownika.
Źródło: http://www.zarzadzanie-organizacja.tosi.pl/
