Stylem kierowania jest celowe zachowanie przełożonego w stosunku do podwładnych, mające na celu nakłonienie ich do określonych, pożądanych zachowań organizacyjnych.

Pierwsze badania nad stylami kierowania i ich wpływem na zachowania podwładnych przeprowadził amerykański psycholog K. Lewin. Wyróżnił on trzy podstawowe typy zachowań kierowniczych:
1)
kierownik autokrata wyznacza cele i kieruje aktywnością grupy;
2)
kierownik demokrata zachęca członków grupy do wspólnego dyskutowania i decydowania o celach, przedmiocie;
3)
kierownik nieingerujący odgrywa przyjacielską, ale pasywną rolę i daje członkom grupy pełną swobodę; na pytania odpowiada zgodnie z oczekiwaniami osoby pytającej i nie przedstawia własnych propozycji.

Najlepiej przebadanym i opisanym modelem kierowania jest sytuacyjny model  F.F. Fiedlera. Jego głównym założeniem jest to, że kierownikom trudno zmieniać style kierowania i dlatego próby dostosowania stylu kierownika do danej sytuacji skazane są bezużyteczne. Przeciwdziałać temu można albo dobierając kierownika do sytuacji, albo dostosowując sytuację do kierownika.

Źródło: http://www.zarzadzanie-organizacja.tosi.pl/